مرز جدی و شوخی

مرز جدی و شوخی

آیا برای شوخی و جدی مرزی وجود داره؟

اصلا مگه انسان همیشه شوخی کنه اشکال داره؟

اصلا شوخی زیاد چه آثار بدی داره که بین شوخی و جد مرز باشه؟

در اینجا روایتی از امیرالؤمنین می آوریم که برای جدی و شوخی مرزی را قائل شده اند:
امام على (علیه السلام ) فرموده است :مَن کَثُرَ مزاحُُه استخفَّ به و مَن کَثُرَ ضحکُه ُذهبَتْ هیبتُه [1] ؛کسى که زیاد شوخى کند، به سبب همان سبک می‌شود و هرکه زیاد بخندد، هیبتش می‌رود.

نیز فرمود: الکاملُ مَن غَلبَ جدُّهُ هزلَه [2] ؛ کامل است که جد او بر شوخی‌اش غـلبـه و فـزونـى داشـتـه بـاشـد. این احادیث، نـفـى اصـل شـوخـى و مزاح و هزل را نمی‌کند، بلکه شوخی‌های بى رویه و مزاح‌های خارج از حد را می‌گوید که جدیت حیات را تحت الشعاع قرار می‌دهد.

پی نوشت :
1 . بحارالانوار، ج 74، ص 285.
2. غررالحکم .

سبک های شوخ طبعی

سبک های شوخ طبعی
ما انسان ها دوست داریم با همدیگر شوخی کنیم! و اکثر این شوخی هایمان هم برای عوض کردن حال و هوا و  دفع غم و قصه هاست!

اما به راستی چرا بعضی از شوخی ها بجای اینکه حالمون خوب کنه خراب تر می کنه؟!

می توان گفت که اون شوخی که ما می کنیم از این دو حال خارج نیست.
1- پر خاشگرانه (مسخره کردن دیگران )
2- خود شکنانه (دلقک بازی برای خندیدن دیگران )
این دو اوضاع را بدتر می کنند .

اما واقعاً چه شوخی هایی غم زدا هستند و حال مارو خوب میکنه؟
1- خودارزنده ساز (حفظ روحیه در مقابل مشکلات با نگاه شوخ طبعانه )
2- پیوند دهنده (شوخ طبعی به عنوان ابزار ارتباط و صمیمیت با دیگران )
این دو را باید پرورش داد.