احساس پوچی
- شنبه, ۱۹ تیر ۱۳۹۵، ۱۲:۲۸ ب.ظ
احساس پوچی
چرا بعضی انسانها دچار احساس پوچی میشوند؟
منشا این پوچ گرایی چیست؟
آیا انسان باید به این احساس پوچی برسد؟
ما انسان ها وقتی به برخی از مشکلات یا به رفتار بعضی از اطرافیانمان برخورد می کنیم پیش خود این احساس را می کنیم که من انسان پوچی هستم و فایده ای ندارم.
علت
این احساس را آیت الله جوادی آملی این چنین بیان می کنند:
آیت الله جوادی آملی: برای آنکه با هدف کار نمیکند. از معصومان رسیده است:
«النّاسُ مَعادنُ کمعادنِ الذّهبِ و الفضّة» [1] ؛ انسانها مانند معادن نقره و طلا
هستند که در درون خود گوهر میپرورانند. البته انسان مانند موزه نیست که اشیای
گرانبهای جهان خارج را در آن جمع میکنند. انسان چون دریاست که در درون خود گوهر
میپرورد:
چو دریا به سرمایه خویش باش ٭٭٭٭ هم از بود خود سود خود بر تراش [2]
همه گوهرهای دریا، پرورش یافته خود دریاست و کسی از خارج آنها را در دریا
نمیریزد. انسان از هر دریایی دریاتر است و از هر اقیانوسی اقیانوستر؛ وقتی
میتواند گوهری بپروراند، چرا احساس پوچی کند. احساس پوچی در انسان به معنی پوچی
دنیا و متعلقات آن است. اینکه هر روز یکی میرود و دیگری به جای او مینشیند،
نشانه ناپایداری و پوچی مقامات دنیوی است. [3]
پی
نوشت :
1.
الکافی، ج 8، ص 177.
2. کلیات نظامی گنجوی، ج 1، شرفنامه، ص 654.
3. سایت آیت الله جوادی آملی.
زیبا بود.موفق باشی